Nancy Slangen

UPCOMING SOLO exhibition

OPENING September 7, 2019 ‘I wish I was a Goddess’ a solo exhibition by Nancy Slangen

De levensecht geschilderde portretten van Nancy Slangen verraden het ongrijpbare van het leven. Nancy legt dat in de wijze waarop ze de ogen schildert, iets te groot, zoals in de dromen, beangstigend, bangelijk, achtervolgend, kreten en gefluister tegelijk.

Diezelfde gezichten zitten verborgen in wat men een andere tak van haar oeuvre zou kunnen noemen, nl. exuberant vol geschilderde taferelen. De expressie van een gelaat wordt ingebed in een gek verhaal. Het narratieve kent in haar werk geen verloop. Wel veel van de complexiteit van de collage, uitgeknipt en in een andere ongewone context samengebracht. Is dat ook niet de structuur van de droom? Flarden vervormde al dan niet realistische beelden door elkaar gehaspeld in niet passende ruimten en niet-chronologische tijdservaringen.
Nancy schildert ‘zoals’ de collage, met hetzelfde bevreemde effect van het niet thuis horen waar het zich bevindt, onirisch, spookdroomachtig.

Roodkapje staat op een bruggetje over een plas (Cosplayer #2). Er valt geen wolf te bespeuren. Wel een rare vis die in de poel duikt als een watervogel. Ze heeft een te groot hoofd voor haar kinderlijke lichaam. De beentjes petieterig tenger, voeten dan weer te groot. Op de achtergrond, als gegraveerd in de rots, wordt ze door een figuur geschaduwd, haar engelbewaarder? Of de wolf in ons allen? Voer voor psychoanalytici.

Zo ook in twee konijntjes verklede vriendinnen (Cosplayer #1), hand in hand met in de andere hand een tasje. Het ene konijn-meisje kijkt ons beangstigend teder in de ogen, de lepels in de lucht. Het andere verstrooid onwezenlijk de blik opzij gericht, de lepels half stok. Beiden voor een gordijn. Links een mooie bloemenbos, in verhouding veel te groot. Zoals ook de vlinder die op zijn geurige bestemming landt. Linksboven ziet men een schedel op een plaats waar de maan had kunnen staan. Memento mori, weet dat je sterfelijk bent. Binnen dat weten de zelfbevraging, de overgangsangst in de ogen. Het meisje dat al vrouw is, de vrouw die kind is geweest. Twee verschillende vormen van een zijn die zich ongemakkelijk voelen door een niet-zijn.

Op een derde schilderij (Cosplayer #3) lijkt één van de figuren op een pop. Weer de ambiguïteit tussen zijn en niet-zijn. Het levende van een pop en het popperige van een te geautomatiseerd handelen van een soort meisjes, ‘poppemietjes’ genoemd. Ze staart doods als een liggende marionette en links verlaat haar blik het schilderij, zoals pubers demonstratief hun desinteresse van de volwassenenwereld kunnen tonen. Anders gezegd, zoals een atheïst afhankelijk is van de invulling van het onbepaald goddelijke, de niet-god, zo is de puber de niet-papa-mama. Rechts ervan wordt ze bezorgd bekeken door een androgyne figuur met een even geautomatiseerde romp met geamputeerde armen, de smachtende onmacht zelve. Omringd door schedels, schelpen, een eend, die uit haar ei de bek opsteekt, een mysterieuze glazen pot uit de keuken van oma, al dan niet een heks, kortom, een rariteitenkabinet. Een Pierrot met zeventiende-eeuwse kraag sluit berustend de ogen.

De reeks waartoe de drie beschreven schilderijen behoren draagt als naam ‘Cosplay’. Het betreft een soort publieke performance, die uit Japan stamt, waarbij men gebruik maakt van kostuums en attributen om een bepaald personage of idee uit te beelden via rollenspellen en buiten een podium. In sommige culturen is het surrealisme realisme. Of alles is theater en elke kunst is wat carnaval. Het leven, een droom.

Het zijn allemaal ingrediënten van een sprookjesverhaal. We staan er niet bij stil welke gruwelijke verhalen we aan kinderen zoal vertellen. Om het nog niet te hebben over de erotische metaforen. Zo ook zit er een latente erotische spanning in dit werk verscholen. De driftmatigheid, de mateloze beweegredeloosheid van het leven. Dit bevestigt, naast het formele van de collage, de surrealistische dimensie van het werk van Nancy Slangen.

De wijze waarop Nancy Slangen die beelden overlappend samenbrengt is gebaseerd op het geheugen. En wel op een vrij recente opvatting over het geheugen, nl. dat het geen vat is waaruit men de herinnering uit het persoonlijke verleden tapt, maar een reconstructie van flarden die men ophaalt. Het verleden wordt dus steeds in een verhaal hedendaags gemaakt, zeker als het in de verf staat.

(fragment uit ‘Kunst en de erotische dagdroom’ door Willem Elias)

‘A little too Hot’

‘Cosplayer #2’, 2018, 180 x 150 cm

‘Cosplayer #1’, 2018, 180 x 150 cm

‘Cosplayer #3’, 2018, 180 x 150 cm

‘Cosplayer #4’, 2018, 180 x 150 cm

‘Cosplay #10’, 2019, 180 x 150 cm

(detail) ‘Cosplay #10’

‘Cosplay #7’, 2019, 180 x 150 cm

‘Cosplay #9’, 2019, 180 x 150 cm

‘Mirror, Mirror, …’, oil on canvas, 40 x 20 cm

‘The Flame in the Drum’, 2019, oil on canvas, 40 x 20 cm

‘Squeak between the plants’, 2019, oil on canvas, 24 x 18 cm

Many thanks to Peter De Cupere for the photographs!

Nancy Slangen (°1966) lives and works in Hasselt.

Nancy Slangen makes collages and paintings. The result of her collages are reproductions in large format, she also combines the printed collage with painting and makes paintings ‘pur sang’.

Her paintings depict images between reality, childhood and fantasy. Recurring aspects in het works include her youth and the fascination with dolls.
As a DJ, she samples her images to create context. The images enter into dialogue with one another and usually also give an alienating connotation.

Her work is about memory, the process of change through time. The past fades, distorts or disappears. Memories are always influenced by emotions that accompany the original experience. A memory can be invoked by photos, music, fragrance, objects, people, places, events, …

‘Dolldrums’, 2013, 100 x 100 cm

‘Scientific Research’, 2016, collage and oil paint on canvas, 140 x 170 cm

‘Clocks’, 2014, oil on canvas, 100 x 80 cm